De laatste jaren is het aantal arbeidsmigranten in Nederland fors gestegen. Arbeidsmigranten verlaten voor enige tijd het thuisland en zijn voor hun primaire levensbehoefte (huisvesting, salaris en zorgverzekering) in het gastland doorgaans aangewezen op de werkgever, inlener of een uitzendbureau (lees: één en dezelfde instantie). Die afhankelijkheid kan ertoe leiden dat verlies van werk óók verlies van andere primaire levensbehoeften kan betekenen. Bovendien is er al snel een taalbarrière, zijn de arbeidsmigranten (doorgaans) onbekend met de Nederlandse regelgeving en hebben zij (nog) geen sociaal netwerk waarop ze terug kunnen vallen. Arbeidsmigranten zijn hierdoor sterk afhankelijk en daarom erg kwetsbaar.
In deze bijdrage worden een aantal ontwikkelingen rondom het verbeteren van de positie van arbeidsmigranten uiteengezet.
